“Τα χρόνια πίσω μου δεν με βαραίνουν. Είναι πάρα πολύ λίγα. Έχω την ψευδαίσθηση την ψευδή και παράλογη ελπίδα οτι θα ζήσω άλλα 150 χρόνια. Μου φαίνεται παράξενο που με αντιμετωπίζουν σαν διασημότητα που της ζητάνει συνεντεύξεις, όπως μου φαίνεται επίσης, περίεργο όταν σηκώνεται ένας νέος για να καθήσω επειδή “είμαι μεγάλος”… (Απογευματινή, 29 Φεβρουαρίου 1992)
Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουνε οι νέοι…
Είμαστε περήφανοι που συνεχίζουμε το όραμα του χωρίς συμπλέγματα και με την ίδια “τρέλα” για ζωή…
