Κανένα σεμινάριο δεν θα μας μάθει να παίζουμε καλύτερα, να είμαστε καλύτεροι ηθοποιοί, να γίνουμε πιο έξυπνοι, πιο γρήγοροι, πιο ευφάνταστοι, ωστόσο όσο περισσότερο “προπονούμεθα” τοσο θα βελτιώνουμε τις “επιδόσεις” μας .Το μονο σεμιναριο ειναι η “πέτρα που κυλάει”. Αυτές οι μέρες λοιπον ,ας είναι μια ευκαιρία να ανταλλάξουμε πληροφορίες, να μοιραστούμε ερεθίσματα, για ότι αγαπάμε, για ότι μας απασχολεί και για ότι μας γοητεύει. Να μοιραστούμε την πεποίθηση ότι υπάρχουν πολλές διαφορετικές οπτικές γωνίες για να βλέπει κανείς τη ζωή και αυτό είναι με έναν τρόπο η Τέχνη η ίδια .
Απευθυνομαστε σε ολους οσους, ενδεχομενως , τους γοητευει να περπατησουν σε εναν χωρο τοσο ελευθερο και την ιδια στιγμη τοσο απαιτητικο και δεσμευτικο οπως ειναι μια σκηνη και απο εκει , με οχημα τον εαυτο τους , να δωσουν υποσταση στο ανυπαρκτο. Ας εμπιστευθουμε , το οτι πιθανον να μην γνωριζουμε τιποτα και οτι αυτο που θα μαθαινουμε , θα ειναι παντα υπο αιρεση.
Σαν στόχο θα μπορούσαμε να έχουμε , την επαναβεβαιώση της άποψης ότι η μαθητεία στο Θέατρο , όπως και στη Ζωή , δεν τελειώνει ποτέ. Μαθαίνω θα πει μοιράζομαι και μοιράζομαι θα πει μαθαίνω και αυτό το γαϊτανάκι μπορεί να σε κάνει να μη βαρεθείς ποτέ.
Το όφελος από μια τέτοια διαδικασία μπορεί να είναι πως αν καταλαβαίναμε βιωματικά – και όχι μόνο διανοητικά – ότι , για όσα περισσότερα γνωρίζουμε , για τόσα περισσότερα θα ρωτάμε και θα αμφιβάλλουμε , τότε ίσως και να μπορούσαμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Και αυτό για μένα είναι το ζητούμενο, ένας καλύτερος άνθρωπος ! Ο καλλιτέχνης οφείλει παντού και πάντα να μιλάει για τον καιρό του. “Για πές μας ποιητή , στον Καιρό σου , τί είδες ;“. Πρέπει να καταλάβουμε πως δεν είμαστε απλοί διασκεδαστές, είμαστε δημιουργοί, είμαστε άνθρωποι ανήσυχοι που αποτυπώνουμε το γίγνεσθαι με την δική μας περίεργη ματιά, τη δική μας περίεργη οπτική γωνία και θέλουμε να το μοιραστούμε με τους συνανθρώπους μας. Είναι χρέος μας να αντιστεκόμαστε στην προβατοποίηση.
Τα εργαλεία μας στο θέατρο είναι γνωστά , και δεν χρειάζεται κάθε φορά να αναφέρουμε “ονόματα” και “τεχνικές” και “μεθόδους” με την μεγαλύτερη ευκολία , άκοπα και άφοβα. Άλλωστε όλοι οι μεγάλοι δάσκαλοι του θεάτρου πέρα από τη μοναδικότητα και ιδιαιτερότητα των τεχνικών τους, είχαν νομίζω και πολλούς κοινούς παρονομαστές!
Παίζω και μαθαίνω. Ανταλλάσσω και μαθαίνω.
Ταξιδεύω και μαθαίνω. Είμαι παρών.
Είμαι διαθέσιμος. Γενναιόδωρος.
Αμφιβάλλω. Αμφισβητώ και διεκδικώ.
Αναρωτιέμαι. Ξαναδοκιμάζω.
Ξαναδοκιμάζω. Ξαναδοκιμάζω.
Πρέπει επίσης να κατέχουμε προσωπικά εργαλεία. Πριν σκηνοθετηθείς πρέπει ελαχίστως να μπορείς να τοποθετείς εσύ τον εαυτό σου σκηνικά. Αφού αρχίσεις να ψάχνεις πως περπατάει , πως στέκεται , πως μιλάει , πως τοποθετεί το σώμα του ο σκηνικός άνθρωπος που φτιάχνεις , πρέπει να μπορείς να εφεύρεις διάφορες δράσεις , εισόδους , εξόδους και ρυθμούς της σκηνικής ζωής του . Μέσα σε όλα αυτά πρέπει να υπάρχει το γοητευτικό στοιχείο της αντίθεσης . Πρέπει να χρησιμοποιούμε τα πάντα για να μαθαίνουμε και αυτό δεν τελειώνει ποτέ . Είχα την ευκαιρία-ευλογία τα τελευταία χρόνια να βρεθώ στη σκηνή , εννοώ σε παραστάσεις που συμμετείχα , με κάποιους σχετικά νέους ηθοποιούς γεμάτους φρεσκάδα , δύναμη , φαντασία , ομαδικότητα … από τους οποίους ξαναέμαθα πολλά. Νοιώθω σαν να ξαναμπήκα στην κολυμπήθρα της τέχνης μας και ξαναβαφτίστηκα.
Από την άλλη , η διδασκαλία είναι ένας τόπος σχεδόν “ιερός” . Όπου οι ρόλοι δάσκαλου και μαθητή συνεχώς εναλλάσσονται , δημιουργώντας χώρο στην έμπνευση . Ακόμα θυμάμαι έναν δάσκαλο μου στο δημοτικό ο οποίος μας εξιστορούσε τα μαθήματα σαν παραμύθια. Ακόμα θυμάμαι το μάθημα του για τον ατμό , την ατμομηχανή , τα καζάνια μέσα στα οποία η θερμότητα δημιουργούσε πιέσεις τεράστιες… εικόνες παραμυθένιες φτιαγμένες από τον δάσκαλο-ηθοποιό. Η διδασκαλία , ο δάσκαλος , ο μαθητής είναι μοναχοί στον ιερό τόπο του απρόσμενου και του απροσδόκητου.
Τίποτε δεν θα μας κάνει καλύτερους ηθοποιούς παρά μόνον το προσωπικό ταξείδι. Καλός ηθοποιός είναι αυτός που διαρκώς αναρωτιέται. Κακός ηθοποιός είναι αυτός που νομίζει ( ή πιστεύει στα σίγουρα ) ότι είναι καλός.
“Θεατρικές Μαγειρικές ” λοιπόν , εργαλεία και υλικά, συνταγές και θερμοκρασίες για μια νόστιμη, ζουμερή, πικάντικη , τρυφερή και γαργαλιστική θεατρική αφήγηση. Σωματικές δράσεις και ασκήσεις ,σουρωτηρια και χτυπητήρια που μας επιτρέπουν , μας βοηθούν,από το μηδέν και με αποκλειστικά δικά μας υλικά, να αρχίσουμε να κατασκευάζουμε τα θεατρικά μας παιχνίδια.Κείμενα και κινήσεις, χοροί και τραγούδια, αλλά και σιωπές και ακινησίες και σκόρπιοι ήχοι ψάχνουν απεγνωσμένα τα σώματα των ανθρωπων-ηθοποιών για να ζήσουν έστω και για λίγο πάνω στη σκηνή του θεάτρου.
Ας ξαναεφευρεθούμε , ας ξανασυστηθούμε, ας ξαναδιαπραγματευτούμε (το σημαντικό γεγονός) να κοιτάξουμε τον απέναντί μας όχι σαν αντίπαλο,ούτε καν σαν συμπαίκτη, αλλά σαν το πιό ασφαλές καταφύγιο της ματιάς μας και της ψυχής μας.
Μια εκδρομή είναι το θέατρο! μια εκδρομή με φίλους καλούς!