Σ’ αυτή τη Σχολή, προσπαθούμε η ενδυματολογία και η σκηνογραφία, αυτές οι καθοριστικές τέχνες του θεάτρου να μην έχουν απλώς να κάνουν με μια ψυχρή εκμάθηση, ούτε με μια αποκριάτικη κατασκευαστική διαδικασία, αλλά με ένα βαθύ μακροβούτι στις προθέσεις του συγγραφέα, στα σημαίνοντα της θεατρικής εικόνας  και πάνω από όλα στο όραμα του σκηνοθέτη.

Μ’ αυτό τον τρόπο θα λέγαμε πως η διδασκαλία των θεατρικών εικαστικών σε μια Δραματική Σχολή, δεν είναι παρά μια έρευνα, πάνω στο πως μπορούμε να ταιριάξουμε τον χαραχτήρα του κάθε ρόλου, καθώς και την όψη του χώρου μέσα στον οποίο θα δράσει, έτσι ώστε να δημιουργούμε την απαραίτητη προδιάθεση στον θεατή για να προεικάσει και να κατανοήσει την δραματική εξέλιξη της υπόθεσης και το πεπρωμένο του ήρωα. Ο τρόπος που θα προσεγγίσουμε το κείμενο και που με μια δεύτερη ίσως ανάγνωση καταλάβουμε πως είναι ο ψυχισμός του κάθε ρόλου, είναι καταλυτικός για το αποτέλεσμα της παράστασης.

Τα εικαστικά μέρη μιας παράστασης, ίσως δεν είναι  μόνο η ποιητικότητα, η ζωγραφικότητα και η εκλεπτυσμένη αναπαραστατική ποιότητα που φτιάχνουν το γοητευτικό μέρος της θεατρικής πράξης. Στις άδοξες μέρες μας η θεατρική εικόνα είναι το καθρέφτισμα της αβεβαιότητας των καιρών, των μεγάλων αμφισβητήσεων, των πολέμων, της διαφθοράς και των κοινωνικών προβλημάτων και εκεί ο κάθε θεατής δεν καλείται να ταξιδέψει σε ένα μακρινό παρελθόν αλλά να αναγνωρίσει κοινωνικά θέματα που τον απασχολούν σήμερα. Διδάσκοντας τα παιδιά αυτής της Σχολής, διδάχτηκα από τις ιδέες, τους τρόπους και τις γνώμες τους. Αυτή η ολόψυχη κατάθεση, η συνεργασία και η ευρύτατη συμμετοχή είναι η μεγαλύτερη μου χαρά ώστε να συνεχίσω.

Γιάννης Μετζικωφ