Εφυγε χρονιάρες μέρες η Μαρίνα Γεωργίου, που για χρόνια ως σύζυγος και συνεργάτιδα του Βασίλη Διαμαντόπουλου, δασκάλα ηθοποιών και σπουδαία, λιτή και ουσιαστική ηθοποιός, αθόρυβη και απόμακρη από τη χλαλοή της αγοράς, υπηρέτησε το καλό θέατρο.

Μαθήτρια του Κουν στο Θέατρο Τέχνης και μαθήτρια του Διαμαντόπουλου, πρωτοεμφανίστηκε στο Υπόγειο, το μαγικό εκείνο φυτώριο τόσων και τόσων ηθοποιών. Τη θυμάμαι Κλαίρη στις «Δούλες» του Ζενέ, Κυρία στο πιραντελικό «Ετσι είναι αν έτσι νομίζετε» και αργότερα στο Κρατικό Βορείου Ελλάδος, σε Σαίξπηρ, Ιονέσκο, Στρίντμπεργκ, Βίτκιεβιτς, Μπήαν, Μπρεχτ αλλά και ελληνικά έργα και Μένανδρο.
Εκτός από τον Κουν, επελέγη από σκηνοθέτες του κύρους του Βολανάκη, του Διαμαντόπουλου, του Τριβιζά και σε θιάσους υψηλών προδιαγραφών ρεπερτορίου. Δεν ευτέλισε το ταλέντο της και δεν άφησε κανείς να την ξεζουμίσει. Δεν έκανε τηλεόραση ούτε κινηματογράφο, έτσι θα μείνει στη μνήμη μόνων εκείνων που χάρηκαν την εφήμερη σκηνική της παρουσία στη σκηνή. Ηθοποιός που δεν περνούσε απαρατήρητη αλλά και δεν προσπαθούσε ποτέ να ξεπεράσει τα όρια του ρόλου και το σχέδιο της σκηνοθεσίας, τόσο ώστε να τη θυμόμαστε πάντα με το κοστούμι του ρόλου και όχι με την προβολή όποιων εξωθεατρικών προσόντων.
Εζησε στην ευεργετική σκιά του μεγάλου Βασίλη Διαμαντόπουλου, αλλά ως δασκάλα ηθοποιών στον Ιασμο είχε δική της μέθοδο και μια αφοπλιστική πειθώ που ασκούσε καταλυτική επιρροή προς όφελος της εκπαίδευσης στους νέους μαθητές της.
Εφυγε αθόρυβα όπως έζησε αλλά και μεις σιωπηλά θα τη νοσταλγούμε.
Του Κώστα Γεωργουσόπουλου